Αξιότιμες κυρίες, αξιότιμοι κύριοι,
Ονομάζομαι Ευγενία Νατσουλίδου και είμαι ιδρυτικό μέλος της ΑΜΚΕ Μακεδονική Κίνηση για την Προώθηση της Μητρικής Γλώσσας - Κρστε Μισιρκοβ” που βασικό σκοπό έχει την διάσωση και διάδοση της μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα, μια γλώσσα που σε πολλές περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας πριν 100 χρόνια ήταν πλειοψηφική ενώ σήμερα κοντεύει να εξαφανιστεί.
Την ανάγκη της Προστασίας των Μειονοτήτων, όπως προέκυψε στην Κοινωνία των Εθνών μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου λόγω των ανακατατάξεων των συνόρων των παλιών και νέων κρατών, προσπάθησαν τα κράτη να την λύσουν με κάποιες συνθήκες οι οποίες είχαν ως στόχο την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των πληθυσμών των οποίων τα χαρακτηριστικά φυλής, γλώσσας θρησκείας διέφεραν από αυτά της πληθυσμιακής πλειονότητας ενός κράτους.
Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός δύο πράγματα θεωρούνται ως ιδιαίτερα αναγκαία, και έχουν διαμορφώσει το αντικείμενο των διατάξεων σε αυτές τις συνθήκες.
Το πρώτο είναι η εξασφάλιση στους πολίτες που ανήκουν σε εθνικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές μειονότητες ότι θα αντιμετωπιστούν στη βάση μιας τέλειας ισότητας με τους άλλους πολίτες του Κράτους.
Το δεύτερο είναι η εξασφάλιση, για τα μειονοτικά χαρακτηριστικά, κατάλληλων μέσων για τη διατήρηση των πολιτιστικών τους ιδιαιτεροτήτων, των παραδόσεων τους και των εθνικών χαρακτηριστικών τους.
Αυτά τα δυο προαπαιτούμενα είναι στενά αλληλοσυνδεόμενα, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ισότητα μεταξύ πλειονότητας και μειονότητας αν η τελευταία στερούνταν τα βασικά στοιχεία της και αναγκαζόταν να απαρνηθεί αυτά που αποτελούν την ουσία της ύπαρξης ως μειονότητας.
Σύμφωνα με τη Συνθήκη των Σεβρών, που υπογράφηκε στις 10 Αυγούστου 1920, μεταξύ της Ελλάδας και των συμμαχικών δυνάμεων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας, στην οποία συμπεριλαμβανόταν χωριστό Πρωτόκολλο για την Προστασία των Μειονοτήτων στην Ελλάδα, προέβλεπε την υποχρέωση της χώρας μας να λάβει μέτρα για την προστασία των μειονοτήτων που κατοικούν στην ελληνική επικράτεια.
Το Πρωτόκολλο για την Προστασία των Μειονοτήτων επικυρώθηκε με το Νομοθετικό Διάταγμα της 29ης Σεπτεμβρίου 1923, το οποίο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 30 Οκτωβρίου 1923 (Φύλλο Αρ. 311, τεύχος υπ' αριθμόν ένα).
Μεταξύ των υποχρεώσεων που ανέλαβε η Ελλάδα βάσει αυτής της Συνθήκης ήταν η απαγόρευση οποιωνδήποτε περιορισμών στην ελεύθερη χρήση από οποιονδήποτε Έλληνα υπήκοο οποιασδήποτε γλώσσας και η παροχή διευκολύνσεων για τη χρήση οποιασδήποτε γλώσσας ενώπιον των Δικαστηρίων, είτε προφορικά είτε γραπτά (άρθρο 7). ; Παροχή διευκολύνσεων για τη διδασκαλία της γλώσσας που ομιλείται απο τα τεκνα αυτών των Ελλήνων υπηκόων, εκτός της ελληνικής, σε δημόσια σχολεία (άρθρο 9).
Παρά τις παραπάνω ρητές και δεσμευτικές υποχρεώσεις του Ελληνικού Δημοσίου, αυτές δεν έχουν εφαρμοστεί με κανένα τρόπο. Αντίθετα, υπήρξε μια συστηματική πολιτική αποκλεισμού των μειονοτήτων από τη χρήση και τη διδασκαλία της γλώσσας καθεμιάς από αυτές.
Οι διώξεις ειδικά των Μακεδόνων, που αποτελούσε ίσως την μεγαλύτερη πληθυσμιακά μειονότητα την οποία η Ελλάδα έπρεπε να διαχειριστεί, υπήρξαν σκληρότατες σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως πολιτιστική γενοκτονία ενός ολόκληρου αυτόχθονα λαού στον τόπο του. Η μανία των διώξεων ήταν τόσο μεγάλη που έπιανε όλες τις εκφάνσεις της γλωσσικής διαφορετικότητας, φτάνοντας στο σημείο να καταστρέφονται ακόμα και παλιά εικονίσματα σε Μακεδονικές εκκλησίες, που είχαν επάνω τους την κυριλλική γραφή, και να αντικαθίστανται με ελληνικά.
Οι Μακεδόνες αποκλείονταν από εργασια στο Δημόσιο τομέα, ως την 10τια του ‘80, η χρήση της γλώσσας τους προφορικά και γραπτά είχε απαγορευτεί δια νόμου και οι ποινές ήταν αυστηρότατες. Άλλαξαν με νόμους τα Μακεδονικά τοπωνύμια αιώνων και επίσης τα ονόματα και τα επίθετα των ανθρωπων, χωρίς την συγκατάθεση των ίδιων, τις περισσότερες φορές. Σήμερα έχουμε το φαινόμενο των Μακεδόνων οικονομικών μεταναστών στην Αμερική και Αυστραλία οι οποίοι έχουν καταγωγή από την ελληνική Μακεδονία, να φέρουν τα παραδοσιακά μακεδονικά επίθετα τους ενώ οι εξ αίματος συγγενείς τους στην Ελλάδα να φέρουν σήμερα ελληνικά επίθετα πολύ διαφορετικά από τα αρχικά τους!
Στους πολύ αντιδραστικούς Μακεδόνες που δεν άντεχαν αυτήν την αφόρητη καταπίεση, οι ελληνικές αρχές του δικτάτορα Μεταξά επιφύλασσαν εξορίες σε ξερονήσια του Αιγαίου πελάγους και θάνατο.
Αυτή η κατάσταση είχε φέρει τον μακεδονικό λαό σε τόσο μεγάλη αγανάκτηση που στην διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, μαζικά ο λαός στήριξε τους αντάρτες της ΔΣΕ και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στον αγώνα του για την ανατροπή της μεταπολεμικής κυβέρνησης. Το ΚΚΕ τότε είχε υποσχεθεί στους Μακεδόνες τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους ως μειονότητα αλλά μέχρι και αυτονομία εντός του ελληνικού κράτους.
Με το τέλος τους εμφυλίου και την ήττα τους το 1949, οι Έλληνες Κομμουνιστές αντάρτες μαζί με τους Μακεδόνες συμμάχους τους, βρέθηκαν εξόριστοι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μαζί με χιλιάδες Μακεδόνες αμάχους πρόσφυγες από τις εμπόλεμες ζώνες στην Μακεδονία, στους οποιους συμπεριλαμβάνονται περίπου 28.000 ανήλικα παιδιά προσφυγόπουλα. Αυτοί οι πρόσφυγες δεν μπόρεσαν ποτέ να επιστρέψουν στον τόπο τους στην Ελλάδα, ούτε καν οι άμαχοι, ούτε τα παιδιά που είχαν μείνει χωρίς τους γονείς τους, διασκορπισμένα σε διάφορες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Μονο χάρη του Ερυθρού Σταυρού κάποια από αυτά τα παιδιά ξανά ενώθηκαν με τις οικογένειες τους στο εξωτερικό η στην Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονιας. Πολλά όμως έμειναν ορφανά, χωρίς να γνωρίζουν κάτι για τους γονείς τους αφου ήταν πολύ μικρά για να μπορούν να τους αναζητήσουν.
Το 1982 η τότε ελληνική κυβέρνηση, στα πλαίσια της συμφιλίωσης του ελληνικού λαού ώστε να ξεπεραστούν οι συνέπειες του Εμφυλίου πολέμου, αμνήστευσε όλους τους Έλληνες εξόριστους μαχητές του ΔΣΕ, επανέφερε την ακυρωμένη ιθαγένεια τους και τις κατασχισμένες περιουσίες τους. Ο νόμος αυτός όμως είχε μια εξαίρεση. Απέκλειε από τον επαναπατρισμό και την αμνηστία όλους τους “μη Έλληνες το γένος”, εννοώντας σαφώς τους Μακεδόνες εξόριστους, ακόμα και τα παιδιά προσφυγόπουλα των Μακεδόνων, που είχαν χάσει την ελληνική Ιθαγένεια τους. Δηλαδή, οικογενειακή ευθύνη και τιμωρία εφαρμόστηκε γι’ αυτούς. Εδώ πλέον δεν μιλάμε για παραβίαση δικαιωμάτων αλλά για ρατσιστική διάκριση και εκδικητική τιμωρία ενός λαού που δεν είναι γενετικά Έλληνες, κατά την άποψη του νομοθέτη!
Με την είσοδο της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ και στην συνέχεια ΕΕ, τα πράγματα δεν καλυτερεύσαν πολύ. Οι διώξεις τώρα πλέον δεν ήταν νομικά κατοχειρομενες αλλά με διάφορες μυστικές εγκυκλίους δινόταν εντολή σε δημόσιες υπηρεσίες να δυσκολεύουν τις δραστηρίοτητες Μακεδόνων που εκδήλωναν πιο ελεύθερα την εθνική η ακόμα και μόνο την γλωσσική τους διαφορετικότητα. Μονο τα τελευταία χρόνια στα πανηγύρια και στις πολιτιστικές εκδηλώσεις ακούγονται ελεύθερα τα μακεδονικά τραγούδια χωρίς μεγάλες παρενοχλήσεις από τις αρχές, αλλά και αυτό δεν ισχύει παντού, παρά μόνο εκεί όπου η μακεδονική μειονότητα είναι πιο συσπειρωμένη. Με την υπογραφή και επικύρωση στην Ελλάδα της Συμφωνίας των Πρεσπων τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πολύ σε ότι αφορά τον αυτοπροσδιορισμό των Μακεδόνων και το όνομα της γλώσσας τους. Είναι πλέον νόμος του ελληνικού κράτους ότι μια Μακεδονική εθνικότητα υπάρχει στο γειτονικό κράτος της Βόρειας Μακεδονίας και ότι υπάρχει η Μακεδονική γλώσσα η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική. Πλέον, τα ελληνικά δικαστήρια δεν μπορούν να απορρίπτουν ίδρυση Μακεδονικών συλλόγων που αναφέρονται στην μακεδονική γλώσσα. Δεν είναι πια ανύπαρκτη, αλλά είναι η επίσημη γλώσσα του κράτους της Βόρειας Μακεδονίας.
Αυτά όλα φυσικά δεν συνιστούν αναγνώριση Μακεδονικής μειονότητας στην ελληνική επικράτεια. Αυτό είναι ένα εσωτερικό ζήτημα της χώρας που οι ίδιοι οι Μακεδόνες πολίτες της Ελλάδας πρέπει να λύσουν με τα νομικά επιχειρήματα που τους δίνει το διεθνές και Ευρωπαϊκό δίκαιο. Ένα από αυτά τα νομικά επιχειρήματα είναι η εφαρμογή από την Ελλάδα του Πρωτοκόλλου για την Προστασία των Μειονοτήτων που έχει καθυστερήσει 100 ακριβώς χρόνια. Καιρός είναι πια να ανοίξουν τα δημόσια σχολεία για τα Μακεδονοπουλα όπου θα μαθαίνουν την γλώσσα των προγόνων τους, όπως έχει κωδικοποιηθεί στην Βόρεια Μακεδονία και με ειδική μέριμνα από τους ίδιους τους Μακεδόνες στην διάσωση των τοπικών παραδοσιακών διαλέκτων στην ελληνική Μακεδονία.
Επιπλέον, από την έναρξη ισχύος της Συνθήκης της Λισαβόνας το 2009, ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ έχει δεσμεύσει νομικά τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και τις εθνικές κυβερνήσεις στο άρθρο 22 που αναφέρεται στο σεβασμό της γλωσσικής πολυμορφίας, ενώ το άρθρο 21 απαγορεύει τις διακρίσεις λόγω γλώσσας.
Η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να σταματήσει να καυχιέται ότι σέβεται το Διεθνές Δίκαιο, ότι είναι μια δημοκρατική χώρα με Σύνταγμα που απαγορεύει διακρίσεις και σέβεται το κράτος δικαίου. Δεν είναι έτσι. Στην Ελλάδα σήμερα, Μακεδονικός σύλλογος δεν μπορεί να εγγραφεί στο Μητρώο των Πολιτιστικών φορέων του Υπουργείου Πολιτισμού ως νόμιμος φορέας γιατι μερίδα του λαού που αποτελείται από μισαλλόδοξους πολίτες αντιδρά, μέχρι και βίαια κάποιες φορές. Η κυβέρνηση όμως θεωρεί ότι αυτός είναι λόγος να τιμωρούνται οι μειονότητες και όχι οι μισαλλόδοξοι και οι ρατσιστές εθνικιστές.
Είναι υποχρέωση της κάθε κυβέρνησης να εξαλείψει με κάθε τρόπο αυτές τις εκφράσεις μισαλλόδοξιας Ελλήνων πολιτών, και όχι να υπακούει και να τους επιβραβεύει εφαρμόζοντας ακριβώς αυτές τις απαράδεκτες και παράνομες απαιτήσεις τους. Αυτό υποδηλώνει ότι το κράτος υποστηρίζει τις διακρίσεις, τον αποκλεισμό, την ανισότητα και την περιθωριοποίηση των μειονοτήτων.
Εύχομαι σύντομα στην Ελλάδα να υπάρξουν οι αλλαγές που θα κανουν τις μειονότητες της χώρας μας να ζουν και να αναπτύσσουν ελεύθερα τον πολιτισμό τους. Ο οραματιστής Γκοτσε Ντελτσεφ, Μακεδόνας διαφωτιστής και αγωνιστής της ελευθερίας, εθνικός μας ήρωας του 19ου αιώνα, είχε πει το εξής «Κατανοώ τον κόσμο αποκλειστικά ως πεδίο πολιτιστικού ανταγωνισμού μεταξύ των εθνών». Διαφωνεί κανείς?
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου