Ομιλίες και συμπεράσματα από το 1ο Διεθνές Φόρουμ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα 2023 στην Θεσσαλονίκη

Μετά την πραγματοποίηση της ομολογουμένως επιτυχημένης συνάντησης στο 1ο Διεθνή Φόρουμ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα όπως αυτά προκύπτουν από τις διεθνείς Συνθήκες, παραθέτουμε εδώ κάποια σημεία των ομιλιών που ακούστηκαν στην διάρκεια των εργασιών του Φόρουμ.

Ειδικό θέμα του Φόρουμ φέτος ήταν τα δικαιώματα των Μειονοτήτων στην Ελλάδα, με αφορμή την 100η επέτειο της επικύρωσης, το έτος 1923, του Πρωτοκόλλου της Κοινωνίας των Εθνών για την Προστασία των Μειονοτήτων στην Ελλάδα.

Οι ομιλίες χαιρετισμού ξεκίνησαν με αυτήν του εκπρόσωπου της Ενωμένης Μακεδονικής Διασποράς (UMD) Meto Koloski ο οποίος, αφου χαιρέτισε και ευχαρίστησε όλους τους συμμετέχοντες στο Φόρουμ και ειδικά τους ομιλητές, μεταξύ άλλων είπε τα εξής:

“Είμαστε στην ευχάριστη θέση να υποστηρίξουμε αυτό που οραματιζόμαστε να γίνει μια ετήσια συγκέντρωση υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Φέτος, θα επικεντρωθούμε στο να διασφαλίσουμε ότι η Ελλάδα εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της βάσει των διεθνών συμφωνιών.

Κοιτάξτε γύρω σας και ακούστε γιατί χρειάζεται αυτό το συνέδριο. Υπάρχουν συνεπείς και ολοένα και πιο εξωφρενικές πράξεις διακρίσεων κατά των Μακεδόνων και τυχαίες διακρίσεις κατά των μειονοτήτων που συνεχίζονται για πάρα πολύ καιρό.

Όχι μόνο τεκμηριώνονται αυτά τα περιστατικά, αλλά και οι δράστες είναι περήφανοι που μοιράζονται την κακοποίηση και την κακοποίηση τους στο Διαδίκτυο. Ανέκδοτα, πολλά από τα μέλη μας μοιράζονται τραγικές περιπτώσεις όπου φοβούνται να γιορτάσουν τον δικό τους πολιτισμό ακριβώς επειδή η ελληνική κυβέρνηση αρνείται ότι υπάρχουν».

Η ΕMΔ φέρνει τον αγώνα για τα δικαιώματα των μειονοτήτων απευθείας στην Ελλάδα επί τόπου. Ο κόσμος πρέπει να μάθει πώς αντιμετωπίζει η Ελλάδα τις μειονότητες της, συμπεριλαμβανομένων των Μακεδόνων. Θα είμαστε αυτοί που θα αποκαλύψουμε την ιστορία ότι η Ελλάδα αρνείται την εθνική μας μακεδονική ταυτότητα.Πιστέψτε με όταν λέω ότι δουλεύουμε, με λίγη ειρωνεία, τη μέρα που τέτοια συνέδρια δεν θα χρειάζονται πλέον.”

 

Στην συνέχεια πήρε το λόγο ο Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Τσαρκνιάς, ως Πρόεδρος της ΑΜΚΕ “Κρστε Μισίρκοβ” που έχει έδρα στην Αριδαία Αλμωπίας, και αφου χαιρέτισε τους παρευρισκόμενους, αναφέρθηκε στις διώξεις που υπέστη ως ιερέας εξ αιτίας της Μακεδονικής εθνικής ταυτότητας του και για την μητρική μακεδονική γλώσσα του που συνήθιζε να μιλά με τους Μακεδόνες πιστούς χριστιανούς, κάτι που εκείνη την εποχή είχε εξοργίσει τον Μητροπολίτη Φλώρινας Αυγουστίνο Καντιώτη, μέχρι που απολύθηκε από την θέση του στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, αρνούμενος να απαρνηθεί την Μακεδονική γλώσσα και την ταυτότητα του λόγω των μισαλλόδοξων απαιτήσεών των προϊστάμενων του. Στα συμπεράσματα του αναφέρθηκε στο Υπουργείο Παιδείας ότι αυτό πρέπει να πάρει μέτρα για την εκπαίδευση της νεολαίας στα σχολεία ώστε να αποβάλλει η ελληνική κοινωνία την μισαλλοδοξία και τον εθνικισμό, που είναι διαδεδομένα πια με απαράδεκτη συχνότητα στα σχολεία και παντού. Επίσης, ζήτησε από το ΕΣΡ να προβεί σε ελέγχους για τον παράνομο ρατσιστικό και μισαλλόδοξο εθνικιστικό λόγο που ακούγεται σε αρκετά τηλεοπτικά μέσα στην Ελλάδα και να προχωρήσει στην τιμωρία τους αν δεν συμμορφωθούν.

Αμέσως μετά τον Πατέρα Νικόδημο, πήρε το λόγο, μέσω ιντερνετικής σύνδεσης ΖΟΟΜ, ο κύριος Σωτήρης Μπλέτσας, γνωστός ακτιβιστής για τα γλωσσικά δικαιώματα των Αρμάνων-Βλάχων της Ελλάδας και συγγραφέας βιβλίων για την κατάσταση αυτής της γλωσσικής μειονότητας.

Μεταξύ άλλων, ο κ. Μπλέτσας δήλωσε:

“Η Βλάχικη Γλώσσα αποτελεί έναν πολιτιστικό και συνεπώς και εθνικό θησαυρό, με την έννοια πως αποτελεί μια πολιτιστική κορωνίδα, η διατήρηση και διάσωση της οποίας θα έπρεπε να αποτελεί μονόδρομο στις κρατικές επιλογές, λόγω της ανυπέρβλητης αξίας και των χαρακτηριστικών που μεταφέρει πάντα, τόσο ο προφορικός, όσο και ο γραπτός λόγος στο διάβα της Ιστορίας.

Οι Βλάχοι υπήρξαν μια ξεχωριστή γλωσσική κοινότητα στην Ελλάδα, με πλούσια και ζωντανή πολιτιστική κληρονομιά, της οποίας κουκούλι διατήρησης υπήρξε η μοναδική τους γλώσσα. Η βλάχικη γλώσσα είναι μια γλώσσα με ρίζες στη λατινική γλώσσα. Στο πέρασμα των αιώνων, αυτή η γλώσσα εξελίχτηκε και εμπλουτίστηκε με προσμίξεις από τα αρχαία και τα νέα ελληνικά και ανέπτυξε μοναδικά χαρακτηριστικά, μια ακόμα απόδειξη αν θέλετε της ομορφιάς και του πολιτισμού των Βλάχων.

Ωστόσο, η βλάχικη γλώσσα σταδιακά σβήνει περιερχόμενη στην αφάνεια, γεγονός που συνιστά μια τραγική απώλεια για την πολιτιστική πολυμορφία της Ελλάδας.

Όπως προ είπα το 1923, η Ελλάδα έκανε ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, θεσπίζοντας τον νόμο 311, όπου στο άρθρο 12 που υποσχόταν τοπική αυτονομία για τις βλάχικές κοινότητες σε σχολικά θέματα. Ο νόμος αυτός είχε στόχο να επιτρέψει στους βλαχόφωνους μαθητές να λάβουν εκπαίδευση στη μητρική τους γλώσσα και να καλλιεργήσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα. Αν και αυτό ήταν πράγματι ένα αξιέπαινο βήμα, η υπόσχεση παρέμεινε ανεκπλήρωτη και ο νόμος δεν εφαρμόστηκε ποτέ, τουλάχιστον στην πληρότητα την οποία είχε νομοτεχνικά προβλέψει και σχεδιάσει με το νομοθετικό δημιούργημα του, ο εθνικός Νομοθέτης.

Οι Ατυχείς Συνέπειες της μη εφαρμογής της κείμενης το 2023 Νομοθεσίας:

Η αποτυχία εφαρμογής του νόμου του 1923 είχε βαθιές και διαρκείς συνέπειες για τις Βλαχικές κοινότητες στην Ελλάδα.

Ακολουθούν μερικά από τα ατυχή αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής:

1. Απώλεια γλώσσας: Η πιο σημαντική συνέπεια είναι η ραγδαία παρακμή της βλάχικης γλώσσας. Χωρίς πρόσβαση στην εκπαίδευση στη μητρική τους γλώσσα, οι νεότερες γενιές Βλάχων αφομοιώθηκαν από την επικυριαρχία της ελληνικής γλώσσας –όπως εγκύκλια διδασκόταν- και το φαινότυπο ενός ελληνικού πολιτισμού, κενού πλούτου και εν πολλοίς περιεχομένου, αφήνοντας πίσω την γλωσσική και πολιτιστική τους κληρονομιά και ιδιαιτερότητα.

2. Διάβρωση της Πολιτιστικής Ταυτότητας: Η γλώσσα δεν είναι απλώς ένα μέσο επικοινωνίας, αλλά αποτελεί ζωτικό συστατικό της πολιτιστικής ταυτότητας κάποιου. Εξαιτίας ενός νόμου που δεν εφαρμόστηκε η βλάχικη πολιτιστική ταυτότητα αποδυνάμωσε την σύνδεσή των βλαχόφωνων με τη μοναδική τους κληρονομιά.

3. Μειωμένη πολιτιστική ποικιλομορφία: Ο πολιτισμός και η γλώσσα των Βλάχων ήταν μια πολύτιμη προσθήκη στο πολιτιστικό μωσαϊκό της Ελλάδας. Η απώλεια της βλάχικης γλώσσας, αντιπροσωπεύει μείωση της ποικιλομορφίας των πολιτισμών και των γλωσσών εντός της χώρας.

4. Απομόνωση και Περιθωριοποίηση: Η έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση στη μητρική τους γλώσσα, απομόνωσε κατ’ αρχάς και συμπίεσε εν συνεχεία τις βλαχικές κοινότητες, με αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση τους στην ελληνική κοινωνία. Έτσι περιόρισε έως εξαφανίσεως τις ευκαιρίες τους για γλωσσική πρόοδο και συμμετοχή δια της μητρικής γλώσσας τους, στην ευρύτερη κοινωνική ζωή της χώρας.

5. Το σημαντικότερο όλων υπήρξε η εμπλοκή του ρουμανικού καθεστώτος στα ελληνικά πράγματα. Κατά τον μεσοπόλεμο, αλλά και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ρουμανία, προσβλέποντας στην ρευστότητα των συνόρων και στην κινητικότητα των πληθυσμών, που προκαλούσαν οι πολεμικές συρράξεις, μα και βλέποντας την απροθυμία του ελληνικού κράτους να εφαρμόσει τον ίδιο του τον Νόμο, επιχείρησε να προσεταιριστεί τις βλάχικες κοινότητες της ελληνικής επικράτειας, ποντάροντας στο γεγονός των ομοιοτήτων ανάμεσα στις δύο γλώσσες (δηλ. της Ρουμάνικης και της Βλάχικης). Ίδρυσε σχολεία εκμάθησης της «γλώσσας» και όσοι Βλάχοι ενεπλάκησαν σε αυτό χαρακτηρίστηκαν ΄΄ρουμανίζοντες΄΄, προδότες και ανθέλληνες, ως αντίδραση από πλευράς του ελληνικού Κράτους. Όσοι Βλάχοι δεν άντεξαν την ΄΄ρετσινιά΄΄ αλλά και τους διωγμούς, που σε ορισμένες περιπτώσεις επακολούθησαν, αναγκάστηκαν να διαφύγουν στην Ρουμανία που φυσικά είχε κάθε λόγο (εξυπηρετώντας τα δικά της εθνικά συμφέροντα) να τους υποδεχτεί ως δήθεν πατρίδα τους. Με αυτό τον τρόπο οι Ρουμάνοι πέτυχαν τον στόχο τους και το ελληνικό κράτος έχασε ένα σημαντικότατο κομμάτι του πληθυσμού αλλά και μια ευκαιρία να αποφύγει άλλον έναν εθνικό διχασμό (βλ. «Βλάχικο Κράτος της Πίνδου»). Είναι πολύ πιθανό πως η διατήρηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της βλάχικης γλωσσικής κοινότητας στην Ελλάδα (και με τον προαναφερόμενο Νόμο του 2023), δεν θα επέτρεπε και σε κάθε περίπτωση θα περιόριζε εν τοις πράγμασι τις παρεμβάσεις του ρουμάνικου καθεστώτος στη χώρα μας.”

 

Η επόμενη ομιλήτρια ήταν η Ευγενία Νατσουλίδου, ιδρυτικό μέλος της ΑΜΚΕ “Κρστε Μισιρκοβ”, η οποία μίλησε για την εθνική και γλωσσική Μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα:

“H ΑΜΚΕ Μακεδονική Κίνηση για την Προώθηση της Μητρικής Γλώσσας - Κρστε Μισίρκοβ” που βασικό σκοπό έχει την διάσωση και διάδοση της μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα, μια γλώσσα που σε πολλές περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας πριν 100 χρόνια ήταν πλειοψηφική ενώ σήμερα κοντεύει να εξαφανιστεί.

Την ανάγκη της Προστασίας των Μειονοτήτων, όπως προέκυψε στην Κοινωνία των Εθνών μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου λόγω των ανακατατάξεων των συνόρων των παλιών και νέων κρατών, προσπάθησαν τα κράτη να την λύσουν με κάποιες συνθήκες οι οποίες είχαν ως στόχο την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των πληθυσμών των οποίων τα χαρακτηριστικά φυλής, γλώσσας θρησκείας διέφεραν από αυτά της πληθυσμιακής πλειονότητας ενός κράτους.

Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός δύο πράγματα θεωρούνται ως ιδιαίτερα αναγκαία, και έχουν διαμορφώσει το αντικείμενο των διατάξεων σε αυτές τις συνθήκες.

Το πρώτο είναι η εξασφάλιση στους πολίτες που ανήκουν σε εθνικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές μειονότητες ότι θα αντιμετωπιστούν στη βάση μιας τέλειας ισότητας με τους άλλους πολίτες του Κράτους.

Το δεύτερο είναι η εξασφάλιση, για τα μειονοτικά χαρακτηριστικά, κατάλληλων μέσων για τη διατήρηση των πολιτιστικών τους ιδιαιτεροτήτων, των παραδόσεων τους και των εθνικών χαρακτηριστικών τους.

Αυτά τα δυο προαπαιτούμενα είναι στενά αλληλοσυνδεόμενα, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ισότητα μεταξύ πλειονότητας και μειονότητας αν η τελευταία στερούνταν τα βασικά στοιχεία της και αναγκαζόταν να απαρνηθεί αυτά που αποτελούν την ουσία της ύπαρξης ως μειονότητας.” Και συνέχισε:

“Η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να σταματήσει να καυχιέται ότι σέβεται το Διεθνές Δίκαιο, ότι είναι μια δημοκρατική χώρα με Σύνταγμα που απαγορεύει διακρίσεις και σέβεται το κράτος δικαίου. Δεν είναι έτσι. Στην Ελλάδα σήμερα, Μακεδονικός σύλλογος δεν μπορεί να εγγραφεί στο Μητρώο των Πολιτιστικών φορέων του Υπουργείου Πολιτισμού ως νόμιμος φορέας γιατι μερίδα του λαού που αποτελείται από μισαλλόδοξους πολίτες αντιδρά, μέχρι και βίαια κάποιες φορές. Η κυβέρνηση όμως θεωρεί ότι αυτός είναι λόγος να τιμωρούνται οι μειονότητες και όχι οι μισαλλόδοξοι και οι ρατσιστές εθνικιστές.Είναι υποχρέωση της κάθε κυβέρνησης να εξαλείψει με κάθε τρόπο αυτές τις εκφράσεις μισαλλοδοξίας Ελλήνων πολιτών, και όχι να υπακούει και να τους επιβραβεύει εφαρμόζοντας ακριβώς αυτές τις απαράδεκτες και παράνομες απαιτήσεις τους. Αυτό υποδηλώνει ότι το κράτος υποστηρίζει τις διακρίσεις, τον αποκλεισμό, την ανισότητα και την περιθωριοποίηση των μειονοτήτων.

Εύχομαι σύντομα στην Ελλάδα να υπάρξουν οι αλλαγές που θα κανουν τις μειονότητες της χώρας μας να ζουν και να αναπτύσσουν ελεύθερα τον πολιτισμό τους. Ο οραματιστής Γκοτσε Ντελτσεφ, Μακεδόνας διαφωτιστής και αγωνιστής της ελευθερίας, εθνικός μας ήρωας του 19ου αιώνα, είχε πει το εξής «Κατανοώ τον κόσμο αποκλειστικά ως πεδίο πολιτιστικού ανταγωνισμού μεταξύ των εθνών». Διαφωνεί κανείς?”

 

Μετά ένα σύντομο διάλυμα για καφέ, συνεχίστηκαν οι παρουσιάσεις με την ομιλία του κ. Johan Haggman, εκπρόσωπος της FUEN και ειδικός στα προβλήματα των μειονοτήτων σε ολόκληρη την ΕΕ. Μέσω ιντερνετικής σύνδεσης ΖΟΟΜ, ο κ. Haggman χρησιμοποιήσε σκληρή γλώσσα για τους οργανισμούς της ΕΕ, η οποία στην ουσία κοροϊδεύει τις μειονότητες χωρίς να εγγυάται με κανέναν τρόπο την διασφάλιση ότι τα δικαιώματα τους θα εφαρμοστούν σε όλες της χώρες.

Η μνεία για τις μειονότητες, χωρίς να τις κατονομάζει, που υπάρχει στον ΧΑΡΤΗ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ του 2012, είναι τόσο ασαφής που καταντάει γελοιότητα. Στο Άρθρο 22 -Πολιτιστική, θρησκευτική και γλωσσική πολυμορφία- , αναφέρεται ότι τα κράτη μέλη της ΕΕ δεσμεύονται να σεβαστούν όχι της μειονότητες αλλά την διαφορετικότητα. Δηλαδή, αυτό γράφει: “Η Ένωση σέβεται την πολιτιστική, θρησκευτική και γλωσσική πολυμορφία”. Τίποτα άλλο. Ούτε πως, ούτε πότε, ούτε που, θα γίνει αυτό.

Οι μειονότητες που προσφεύγουν στα όργανα της ΕΕ για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στις χώρες τους, βρίσκουν, φυσικά, έναν αδιαπέραστο τοίχο. Η απάντηση είναι πλέον copy – paste (αντιγραφή επικόλληση), ίδια για όλους, όταν κάποια μειονότητα καταγγείλει διάκριση η ακόμα και άρνηση ενός κράτους μέλους να εγκρίνει δραστηρίοτητες κάποιας μειονότητας – “Η υπόθεση σας δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητες της ΕΕ αλλά είναι ζήτημα που αφορά στην αρμοδιότητα κάθε κράτους-μέλους.” 

Φωτογραφιες ομιλιας J. Haggman

Η επόμενη ομιλία ήταν αυτή του κ. Αχμέτ Καρά, δικηγόρος στην Ξάνθη και πολύ ενεργό μέλος της Τουρκικής κοινότητας στην Δυτική Θράκη. Ο λόγος του ήταν πολύ καταρτισμένος και, ως δικηγόρος, μας διαφώτισε για την Τουρκική μειονότητα, που στη συντριπτική της πλειοψηφία αυτοπροσδιορίζεται σαν εθνική αλλά οι κυβερνήσεις τις Ελλάδας όχι μόνο δεν την αναγνωρίζουν σαν τέτοια αλλά οι τρικλοποδιές δεν σταματάνε.

Ο Αχμέτ Καρά αναφέρθηκε στην Συνθήκη της Λωζάνης που δεν την υπέγραψε η Τουρκική Δημοκρατία, η οποία συστάθηκε λίγους μήνες μετά την υπογραφή, και ότι η λέξη μουσουλμανική για την μειονότητα δεν είναι αποδεκτή από το τουρκικό κράτος. Επιπλέον, αφου ισχύει το δικαίωμα του εθνοτικού/εθνικού αυτοπροσδιορισμού των Ρωμιών στην Τουρκία, που προστατεύονται από την Συνθηκη της Λωζανης, γιατι η Ελλάδα αρνείται τον ελεύθερο εθνικό αυτοπροσδιορισμό των Τούρκων της Δ. Θράκης; Eίναι ένα ανεξήγητο μυστήριο.

Αναφέρθηκε στο γεγονός ότι το ελληνικό Κράτος και το Υπουργείο Παιδείας κλείνουν μειονοτικά σχολεία με την δικαιολογία ελλείψεως μαθητών, αλλά τα μειονοτικά σχολεία εμπίπτουν σε άλλο νομοθετικό πλαίσιο και όχι σε αυτό των δημόσιων σχολείων στην επικράτεια. Ανέφερε επίσης ότι σε όλη την Θράκη δεν λειτουργεί μειονοτικό νηπιαγωγείο με αποτέλεσμα τα νήπια να μην έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση στην διγλωσσία που θα τα βοηθήσει να μπουν προετοιμασμένα στα μειονοτικά δημοτικά σχολεία. Υποστήριξε ακόμη ότι ιδιώτες έχουν στραφεί δικαστικά στο αίτημα να δημιουργηθεί ιδιωτικό μειονοτικό νηπιαγωγείο κι ότι η εκδίκαση της υπόθεσης αναμένεται σύντομα. Πρόσφατα, υπήρξε άλλη μια απόφαση για το μειονοτικό Γυμνάσιο – Λύκειο της Ξάνθης με την οποία απαγορεύτηκε η χρήση αιθουσών που μέχρι πέρυσι λειτουργούσαν, με αποτέλεσμα τα παιδιά να αναγκάζονται να κανουν μαθήματα σε βάρδιες, λόγω έλλειψης αιθουσών.

Όλα αυτά είναι τακτικές από το κράτος που σκοπό έχουν να απογοητεύσουν τους γονείς της μειονότητας και να τους αναγκάσουν να στείλουν τα παιδιά τους σε δημοσία σχολεία όπου, όμως, δεν υπάρχει εκπαίδευση στην τουρκική γλώσσα.

Μίλησε επίσης για τα προβλήματα και τα εμπόδια που οι κυβερνήσεις της Ελλάδας εδώ και πολλά χρόνια βάζουν και στα θρησκευτικά δικαιώματα τους, με διορισμένους μουφτήδες από το κράτος και με παράνομη αρπαγή των βακουφιών. Όλα αυτά συμβαίνουν μετά την πτώση της χούντας και με την μεταπολίτευση, η οποία, όπως φαίνεται, δεν έφτασε ποτέ μέχρι την Δ. Θράκη.

Στην συνέχεια έκανε εκτενή λόγο για την «Τουρκική Ένωση Ξάνθης» που με αποφάσεις ελληνικών δικαστηρίων κρίθηκε μη νόμιμη η λειτουργία της, λέγοντας ότι τον προσεχή Δεκέμβριο αναμένεται και πάλι να συζητηθεί το θέμα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μαζί με άλλες υποθέσεις που αφορούν έναν σύλλογο με την επωνυμία «Τούρκων Γυναικών Ροδόπης» και έναν ακόμα που αφορά την νεολαία. Επίσης, επισήμανε ότι η “Τουρκική Ένωση Ξάνθης” λειτούργησε αδιάκοπα από το 1927 μέχρι το 1987 χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.

Η αφαίρεση ιθαγένειας από πολλούς μειονοτικούς πολίτες της Ελλάδας με το άρθρο 19 του νόμου περί ιθαγένειας είναι επίσης ένα μεγάλο πρόβλημα της Τουρκικής μειονότητας, όπως και της Μακεδονικής. Ο νόμος αυτός καταργήθηκε μεν αλλά οι ολέθριες συνέπειες στους ανθρώπους που υπέστησαν αυτή την αδικία δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ, ούτε μπορούν να επαναφέρουν, μέχρι σήμερα, την ελληνική ιθαγένειας τους.

Μια ακόμα παρατήρηση του Αχμέτ Καρά ήταν η περίπτωση του 3% κατώφλι πανελλαδικά (και όχι τοπικά όπως θα μπορούσε να είναι) στις εκλογές, που δεν δίνει καμία δυνατότητα εκλογής σε ανεξάρτητους βουλευτές και σε μειονοτικά κόμματα να εκλέξουν τους εκπροσώπους τους στην Βουλή των Ελλήνων.

Ο Παναγιώτης Δημητράς στην ομιλία του εστίασε στις δίκες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με το οποίο ασχολείται πολλά χρόνια με κάποιες πραγματικά αξιόλογες επιτυχίες. Αλλά, όσον αφορά τις μειονότητες στην Ελλάδα ομολογεί ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο στην ΕΕ και στο Συμβούλιο της Ευρώπης να προχωρήσουν ζητήματα που αφορούν σε αυτές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η άρνηση κάποιον κρατών, όπως η Ελλάδα, να εφαρμόσουν τις δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν τα θύματα διακρίσεων και αδικιών που το κράτος επιβάλλει σε αυτά, όταν πρόκειται για μελή μειονοτήτων. Η τιμωρία σε αυτά τα κράτη περιορίζεται στην πληρωμή μιας αποζημίωση για τα θύματα, αλλά όχι σε υποχρέωση της εφαρμογής των δικαστικών αποφάσεων με κάποια ποινή. Από εκεί και μετά, τίποτα δεν αλλάζει και οι αδικίες συνεχίζονται, ειδικά σε ότι αφορά τις μειονότητες.

Η άρνηση της Ελλάδας να εγγράφονται μειονοτικοί σύλλογοι και σωματεία, όπως είναι η "Τουρκικη Ενωση Ξανθης" και άλλα, οπως, επισης, η ¨Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού”, και η δυνατότητα που δίνει ο νόμος για την διαγραφεί αυτών απο τα ελληνικά δικαστήρια, ανάγκασε το Συμβούλιο της Ευρώπης να προτείνει αλλαγή στον τρόπο εγγραφής τους με πιο απλή διαδικασία και όχι με δικαστική απόφαση. Ο Παναγιώτης Δημητράς, σε αυτό το σημείο, έκανε το παράδειγμα της ΑΜΚΕ που έχει ακριβώς την ίδια νομική ισχύ όπως και οι σύλλογοι, αλλά η ίδρυση της είναι πολύ απλή και ο μόνος κρατικός φορέας που την ελέγχει είναι η Εφορία. Για να επιβεβαιώσει αυτόν τον ισχυρισμό, μίλησε για την περίπτωση της ΑΜΚΕ “Κρστε Μισίρκοβ” η οποία λειτουργεί χρόνια τώρα ανεμπόδιστα και φέρει όποιο μακεδονικό όνομα επέλεξε - και σε μετάφραση - χωρίς πρόβλημα.

Ο Μακεδόνας εκπρόσωπος των “Παιδιών Προσφύγων” του ελληνικού εμφυλίου πολέμου και των συλλόγων τους στην Βόρεια Μακεδονία, Trajce Dimkov, μίλησε για τα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και είπε, μεταξύ άλλων, και τα εξής:

“Σχετικά με τη σημερινή συνάντηση, για τις διεθνείς συμφωνίες για τα δικαιώματα των μειονοτήτων θα πω ότι εμείς ως Μακεδόνες δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο από το να γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα μας. Γι' αυτό, σήμερα, εγώ ως Trajco Dimkov που έχει ρίζες από αυτό το μέρος της Μακεδονίας όπως, επίσης, οι γονείς μου, ο Stojan Dimkov και η Marija Nikolova που κατάγονται από το Pozarsko Aegean Macedonia, το σημερινό Λουτράκι Αλμωπίας, θα ήθελα να πω με δυνατή φωνή ότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας και οι Μακεδόνες χρειάζονται υποστήριξη.Απαιτώ τη μεγαλύτερη υποστήριξη απο τους Μακεδόνες, για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας σε όλα τα μέρη του κόσμου και μετά να ζητήσουμε από τους άλλους να μας στηρίξουν στις προσπάθειές μας.

Σήμερα, η ομιλία που πρόκειται να κάνω αφορά τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα για τους Μακεδόνες που μας αξίζουν. Κατά καιρούς, τα δικαιώματά μας ορίζονται ως απλά προνόμια, αλλά θα συμφωνήσω με αυτήν την αντίληψη ότι τα δικαιώματά μας περιγράφονται ως κάτι περισσότερο από βασικά προνόμια. Με πιο απλά λόγια, το δικαίωμα των θεμελιωδών δικαιωμάτων που απονέμονται σε κάθε άτομο ονομάζονται ανθρώπινα δικαιώματα. Γεννιόμαστε με αυτά τα δικαιώματα που υπάρχουν μέχρι το θάνατό μας. Όλοι οι άνθρωποι που επιβιώνουν σε αυτόν τον πλανήτη έχουν αυτά τα δικαιώματα. Αυτά τα δικαιώματα αποδεικνύονται ως αποτελεσματικά για όλους, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι ή από πού προέρχονται ή πώς επιλέγουν να ζήσουν. Ο λόγος για τον οποίο διαμορφώνονται αυτά τα δικαιώματα είναι για την προστασία απο οποιουδήποτε θέλει να βλάψει ή να παραβιάσει κάποιον. Αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα δίνουν στους ανθρώπους την ελευθερία να ζουν και να εκφράζονται όπως θέλουν. Όλοι τα αξίζουν, και εμείς ως Μακεδόνες αξίζουμε να είμαστε ο εαυτός μας, και αυτό υποστηρίζεται από τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτό είναι καθήκον όλων των κυβερνήσεων στον κόσμο (το ίδιο πρέπει να ισχύει για τη Βουλγαρία και την Ελλάδα) που οι ίδιες εφαρμόζουν τα διεθνή ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό είναι καθήκον όλων των κυβερνήσεων στον κόσμο να προστατεύουν και να προωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα εμποδίζοντας αυτές τις παραβιάσεις από τους αξιωματούχους και επίσης τιμωρώντας τους παραβάτες. Επιπλέον, δημιουργώντας τρόπους για να ζητήσει βοήθεια ο πολίτης για την καταπάτηση των δικαιωμάτων του. Αυτό είναι από μόνο του μια παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εάν μια χώρα αποτύχει να κάνει οποιοδήποτε βήμα εναντίον αυτού.
Κατόπιν αυτού, θα ήθελα να εξηγήσω ότι η Συμφωνία των Πρεσπών που επιτεύχθηκε το 2018 μεταξύ της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και της Ελλάδας θεσπίζεται αδιαφανώς και είναι απαράδεκτη για την πλειοψηφία των Μακεδόνων πολιτών.

Σχετικά με το οικουμενικό δικαίωμα των μειονοτήτων, που είναι η γλώσσα, θα εξηγήσω ότι το δικαίωμα να μιλάμε τη γλώσσα μας είναι ένα από τα σημαντικότερα δικαιώματα.

Δυστυχώς, σήμερα δύο κράτη μέλη της ΕΕ δεν αναγνωρίζουν τη μακεδονική γλώσσα, η Ελλάδα και η Βουλγαρία, και η μακεδονική μειονότητα δεν έχει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα της εκπαίδευσης στη μητρική της γλώσσα.

Αξιότιμοι προσκεκλημένοι,
Στο τέλος, θέλω να τελειώσω με δύο αποσπάσματα, πρώτα από την αυτοβιογραφία της μητέρας μου Marija Dimkova (Nikolova):
“Μια τέτοια συγκέντρωση αδικιών και εξευτελισμών δείχνει μόνο ότι η ιστορία απέναντι στους Μακεδόνες είναι μητριά και όχι μάνα. Κατά καιρούς ακούγοντας τις μαρτυρίες των Μακεδόνων από το αιγαιοπελαγίτικο μέρος της Μακεδονίας σταματάει κανείς και αναρωτιέται:
"ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΕΣ ΑΔΙΚΙΕΣ ΣΕ ΚΑΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;"
και το δεύτερο για τη μακεδονική γλώσσα από τον Ιρλανδό ποιητή και νομπελίστα Seamus Heaney

«Αυτό που ξέρω για το μακεδονικό πνεύμα είναι ότι υπάρχει η μακεδονική ικανότητα να είναι πάντα στραμμένο στο φως...και να τραγουδά το τραγούδι του μέλλοντος».
Σήμερα, μετά από αυτά τα οραματικά λόγια που ειπώθηκαν στην όχθη της λίμνης Οχρίδας, εμείς και τα παιδιά μας ζούμε το μέλλον για το οποίο μίλησε ο Heaney. Αλλά και πέρα από αυτό.

Ελπίζω αυτά τα παρακινητικά αποσπάσματα για τη ζωή να μας περάσουν από τις πιο δύσκολες στιγμές και να σας διδάξουν να συνεχίσετε και να παλεύετε για τη Δημοκρατία της Μακεδονίας και για όλους τους Μακεδόνες γιατί υπάρχει πάντα φως στο τέλος του τούνελ, ακόμα κι αν το βρείτε αργότερα και όχι νωρίτερα.
Και τέλος, θα το πω αυτό, εμείς οι Μακεδόνες από όλα τα μέρη της Μακεδονίας, Αιγαίο, Πιρίν, και Πρέσπα, είμαστε ο ίδιος λαός.”

 

Ο προτελευταίος ομιλητής ήταν ο κ. Cor van der Meer, από την Ολλανδική Φρισλάνδη. Εργάζεται ως project manager για την Fryske Akademy στο Leeuwarden (Friesland, Ολλανδία) και είναι μέλος της διοικητικής ομάδας. Είναι επικεφαλής του Mercator Research Center on Multilingualism and Language Learning, η οποία είναι μια πλατφόρμα για τις περιφερειακές και μειονοτικές γλώσσες στηνην Ευρώπη, υπηρετώντας τη γλωσσική πολυμορφία.

Είναι ειδικός στους τομείς της πολυγλωσσίας, των περιφερειακων και των μειονοτηκών
γλωσσών και της εκμάθησης γλωσσών. Όλα αυτά τα χρόνια υπηρέτησε ως μελος σε διοικητικά συμβούλια πολλών διεθνών οργανισμών, παρουσιάζοντας τη δουλειά του σε συνέδρια και σεμινάρια, στην Ευρώπη και όχι μόνο.

Μας μίλησε για την κατάσταση της Φριζικης γλώσσας και τις προσπάθειες που γίνονται από την τοπική κυβέρνηση για την διατήρηση αυτής της γλώσσας και των 2 διαλέκτων της εντός της επικράτειας της Ολλανδίας.

Η Φριζική γλώσσα ομιλείται στην επαρχία Fryslân στο βόρειο τμήμα της Ολλανδίας. Η επαρχία κατοικείται από περίπου 650.000 κατοίκους και περίπου οι μισοί από αυτούς μπορούν να θεωρηθούν ως πρώτης γλώσσας ή μητρικής γλώσσας ομιλητές της Φριζικής. Το δέντρο της γλώσσας της Φριζίας έχει τρία παρακλάδια, η ποικιλία Δυτικής Φριζίας, η Ανατολική ή Σατερφριζία ποικιλία, και η ποικιλία βόρειων Φριζίων, οι δύο τελευταίες ποικιλίες είναι γερμανικες. Η Φριζική γλώσσα ανήκει στην οικογένεια των Γερμανικών Γλώσσες. Στην επαρχία Fryslân ομιλούνται επίσης αρκετές διάλεκτοι σε διάφορα μέρη της επαρχίας. Τα Φριζικά και τα Ολλανδικά μιλιούνται στην επαρχία Fryslân, όπου τα ολλανδικά ως επίσημη εθνική γλώσσα έχουν το υψηλότερο κύρος.

Η Φριζική έχει επίσημο καθεστώς στην Ολλανδία ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του κράτους. Εκτός από τομείς όπως το δικαστικό σώμα, τη δημόσια διοίκηση, ραδιόφωνο και τηλεόραση, η Φριζική γλώσσα μπορεί επίσης να χρησιμοποιείται εντός της επαρχίας για εκπαίδευση.

Ο ρόλος της Φριζικής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση χρονολογείται από το 1907 όταν η επαρχιακή κυβέρνηση πρόσφερε μια επιχορήγηση για την υποστήριξη των μαθημάτων στα Φριζικά μετά το κανονικό σχολικό ωράριο. Η Φριζική διδάσκονταν τότε ως εξωσχολικό θέμα. Το 1950, εννέα δημοτικά σχολεία άρχισαν να πειραματίζονται με την δίγλωσση εκπαίδευση και το 1955 τα δίγλωσσα σχολεία απέκτησαν νομική βάση. Η Φριζική έγινε προαιρετικό μάθημα σε όλα τα δημοτικά σχολεία και η χρήση της Φριζικής ως μέσο διδασκαλίας επιτρεπόταν στις κατώτερες τάξεις.
Το 1959 ο αριθμός των δίγλωσσων σχολείων είχε ανέλθει σε 47. Από το 1980 η Φριζική
διδάσκεται σε όλα τα δημοτικά σχολεία, δημόσια και ιδιωτικά.
Η γλωσσική πολιτική στη Φρισλανδία είναι η διατήρηση. Τα δυτικά φριζικά είναι υποχρεωτικό μάθημα στη Φρισλανδία σε σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης των περιοχών που μιλάνε φριζικά. Τα δίγλωσσα (ολλανδικά-φριζικά) και τρίγλωσσα (ολλανδικά-αγγλικά-φριζικα) σχολεία στην επαρχία της Φρισλάνδης χρησιμοποιούν τα δυτικά φριζικά ως γλώσσα διδασκαλίας σε ορισμένα μαθήματα, εκτός  από τα ολλανδικά στα περισσότερα άλλα μαθήματα και παράλληλα με τα αγγλικά. Η επαρχία προωθεί επίσης ένα ευρύ φάσμα τέχνης και ψυχαγωγίας στα φριζικά.

 

Στο τέλος, παραθέτουμε στα παρακάτω λινκ ολόκληρη την αξιόλογη και επιστημονική ομιλία του καθηγητή Victor Friedman- Andrew W. Mellon Διακεκριμένη Υπηρεσία, Ομότιμος Καθηγητής στις Ανθρωπιστικές Επιστήμες, Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

Στα αγγλικά, αλλά θα μεταφραστεί και στα ελληνικά: V. Friedman speech

Τα κύρια συμπεράσματα και οι εκκλήσεις από τη διάσκεψη περιελάμβαναν:
Νομικά πλαίσια και προστασία: Οι χώρες πρέπει να δημιουργήσουν ισχυρά νομικά πλαίσια που να αναγνωρίζουν και να προστατεύουν ρητά τα δικαιώματα των μειονοτικών ομάδων. Αυτό περιλαμβάνει νόμους και κανονισμούς που απαγορεύουν τις διακρίσεις, προστατεύουν τα γλωσσικά και πολιτιστικά δικαιώματα και διασφαλίζουν ίση πρόσβαση στην εκπαίδευση, την απασχόληση και τις δημόσιες υπηρεσίες για όλους τους πολίτες, ανεξάρτητα από το εθνικό, θρησκευτικό ή πολιτιστικό τους υπόβαθρο.
Προώθηση της διαφορετικότητας και της ένταξης: Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να προωθούν ενεργά τη διαφορετικότητα και την ένταξη ενθαρρύνοντας τον διαπολιτισμικό διάλογο, υποστηρίζοντας μειονοτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις και ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή στη δημόσια ζωή. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα σπουδών πρέπει να αντικατοπτρίζουν την ποικιλομορφία της χώρας και πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες για την αντιμετώπιση στερεοτύπων και προκαταλήψεων που μπορούν να οδηγήσουν σε διακρίσεις.
Διεθνή πρότυπα και παρακολούθηση: Οι χώρες θα πρέπει να τηρούν τα διεθνή πρότυπα και τις συνθήκες που σχετίζονται με τα δικαιώματα των μειονοτήτων, όπως η Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε εθνικές ή εθνοτικές, θρησκευτικές και γλωσσικές μειονότητες. Επιπλέον, θα πρέπει να επιτρέπεται σε ανεξάρτητους φορείς παρακολούθησης και μη κυβερνητικές οργανώσεις να αξιολογούν την απόδοση της κυβέρνησης στην προστασία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, διασφαλίζοντας τη λογοδοσία και τη διαφάνεια σε αυτές τις προσπάθειες.

Επιπλέον, όσα αφορούν στις μειονότητες στην Ελλάδα, το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι ούτε οι διεθνείς οργανισμοί, ούτε τα διεθνή δικαστήρια μπορούν να λύσουν τα προβλήματα των μειονοτήτων στην Ελλάδα (απόδειξη είναι το από 100 χρόνια επικυρωμένο Πρωτόκολλο για την Προστασία των Μειονοτήτων στην Ελλάδα που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, ούτε έχει σκοπό η Ελλάδα να το εφαρμόσει - έχουν κατατεθεί αιτήματα γι' αυτό), ο μόνος τρόπος που μένει είναι η συνεργασία όλων των μειονοτήτων για αφύπνιση και ευαισθητοποίηση των Ελλήνων και ξένων πολιτών για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτές οι μειονότητες στην χώρα μας, με ενημέρωση μέσω διαδικτύου, με ημερίδες, με εκδηλώσεις, με εξωστρέφεια εκ μέρους των μειονοτικών κοινοτήτων, ώστε να είναι ορατές στον πολύ κόσμο, αυτές και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.