Διαβάστε για την εθνική ιδεολογία του Κρστε
Μισίρκοβ για την Μακεδονία που οι Μακεδόνες ποτέ δεν ακολούθησαν.
Αφήστε τα όπλα, τις κραυγές και τα σύμβολα και πιάστε χαρτιά, μολύβια και βιβλία! Η ιστορία μας, μας διδάσκει για το μέλλον μας ως έθνος.
"Ο Κρστέ Μισίρκοφ ανήκε στη γενιά των νεαρών ανδρών που βοήθησαν στον καθορισμό και στη διάδοση του «μακεδονικού ζητήματος» μέσω του επαναστατικού ζήλου της οργάνωσης που είχε δημιουργήθει το 1893, της «Μυστικής Επαναστατικής Οργάνωσης Μακεδονίας-Αδριανούπολης», περισσότερο γνωστή με το μετέπειτα όνομά της, «Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση» (EMEO).
Μέσα σε μια δεκαετία, η οργάνωση προχώρησε πολύ από τη συνωμοσία στην ένοπλη αντίσταση, τις τρομοκρατικές ενέργειες και μια (κακώς προετοιμασμένη) εξέγερση. Η φανατική δέσμευση των μελών της και η βία που συνδέεται με το όνομά της έδωσε ευρύτερη δημοσιότητα σε όλο το σύνολο των προβλημάτων που συνδέονται με τη Μακεδονία.
Αυτό έγινε πιο έντονο μετά το 1903, όταν η αποτυχημένη εξέγερση του Ίλιντεν προκάλεσε αντιδραστική τρομοκρατική βία, στην οποία συμμετείχαν όλες οι ομάδες με εθνικές και πολιτικές πεποιθήσεις, μετατρέποντας τη Μακεδονία σε διαβόητη περιοχή φόβου και απελπισίας.
Η πίστη της ΕΜΟ για αυστηρή πολιτική απόσχιση, βασισμένη στην ιδέα της πατριωτικής αλληλεγγύης μεταξύ διαφόρων εθνών στη Μακεδονία, έγινε σχεδόν η μόνη και κυρίαρχη φωνή για τη Μακεδονία, προερχόμενη από τους ίδιους τους Μακεδόνες.
Η διφορούμενη στάση της ομάδας απέναντι σε προβλήματα εθνικότητας, ταυτότητας και θρησκείας, επηρεασμένη από σοσιαλιστικά και αναρχικά ιδεώδη, δεν άλλαξε τον κυρίαρχο δημόσιο λόγο για τη Μακεδονία ως «ανάμεικτη σαλάτα» διαφόρων εθνών παγιδευμένων μαζί σε έναν φαύλο κύκλο φυλετικής βίας.
Παρ' όλες τις προσπάθειες της ΕΜΕΟ να διατηρήσει την αυτονομία δράσης και την αυθεντική αυτο-εκπροσώπηση, η κυρίαρχη διεθνής αντίληψη για τον μακεδονικό αγώνα ήταν ακόμα αυτή της αμοιβαίας εξόντωσης των αλυτρωτισμών. Εκτός από τον τιτλοφορικό κοινό εχθρό, τους Τούρκους, η πρώτη εντύπωση που είχε ένας ξένος για τη Μακεδονία ήταν αυτή των Βούλγαρων, Ελλήνων και Σέρβων που αλληλοσκοτώνονται, πολεμώντας ακόμη και εναντίον των δικών τους τμημάτων.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα, η εικόνα του δολοφόνου Τούρκου τυράννου να σκοτώνει αθώους Χριστιανούς, που επικρατούσε μεταξύ των Ευρωπαίων φιλελεύθερων μόλις μια γενιά νωρίτερα, μετατράπηκε σε έναν λόγο για επιθετικούς εθνικιστές που θα έπρεπε καλύτερα να διαχωριστούν αντί να απελευθερωθούν.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το πρόγραμμα του Κρστε Μισίρκοβ και της ομάδας φοιτητών και μελετητών από την Αγία Πετρούπολη έμελλε να περιθωριοποιηθεί, ακόμη και να γίνει αντικείμενο διεθνούς περιφρόνησης, καθώς στόχος τους ήταν να οικοδομήσουν μια ξεχωριστή μακεδονική ταυτότητα βασισμένη στη θρησκευτική ενότητα. μια κοινή, τυποποιημένη γλώσσα, καθώς και ένα κοινό παρελθόν και ιστορική μυθολογία.
Ωστόσο, οι ιδέες τους δεν ήταν απλώς μια εξωφρενική εφεύρεση νέων ακαδημαϊκών μεταναστών. Συλλογές εθνογραφικού υλικού από τη Μακεδονία στις τοπικές σλαβικές διαλέκτους και προσαρμοσμένες ορθογραφίες είχαν ήδη εκδοθεί στη Σόφια και τη Ρωσία.
Την τελευταία δεκαετία του δέκατου ένατου αιώνα, αρκετές μελέτες για τη σλαβική φιλολογία ξεκίνησαν, για πρώτη φορά, να αμφισβητήσουν την κυρίαρχη υπόθεση ότι η μακεδονική δημοτική γλώσσα είναι μια απλή διάλεκτος της βουλγαρικής ή, σε μικρότερο βαθμό, της σερβικής γλώσσας. Οι ακαδημαϊκές (επαν)εξετάσεις του Μισίρκοφ για το «μακεδονικό ζήτημα» βασικά στέρησαν από τον συνεχιζόμενο διεθνικό πόλεμο (και τους μαχητές του) μια λογική αίσθηση και τελικά την ηθική δικαιολόγηση.
Το υπό συζήτηση βιβλίο αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό όταν εμφανίστηκε στη Σόφια το 1903.
Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, η διανομή του παρεμποδίστηκε και σε ορισμένες περιπτώσεις, αντίγραφά του καταστράφηκαν.
Το βιβλίο παρουσιάζει τον πρώτο ρητό και επιστημονικά επεξεργασμένο ισχυρισμό για τη ιδιαιτερότητα των Σλάβων της Μακεδονίας. Ο Μισίρκοφ κατηγορεί τους επαναστάτες ότι συμμετείχαν σε εξεγέρσεις χωρίς καν να ορίσουν ενιαίους στόχους για τον εθνικό αγώνα.
Η άποψή του ήταν ότι ο αγώνας για την ελευθερία (ή την αυτονομία) θα είχε νόημα μόνο εάν οι άνθρωποι στο όνομα των οποίων διεξάγονταν ο αγώνας θεωρούνταν από τους επαναστάτες ως διαφορετικοί από τους γύρω λαούς. Αν όχι, υποστήριξε, η έννοια της πατρίδας θα έχανε το νόημά της και η διαίρεση της επικράτειας θα γινόταν αναπόφευκτη.
Μια έντονα επιδιωκόμενη ατζέντα στο βιβλίο είναι η ανάγκη χρήσης της μακεδονικής δημοτικής γλώσσας, δηλαδή των κεντρικών της διαλέκτων, ως πυρήνα για μια επικείμενη και τυπική λογοτεχνική γλώσσα.
Ο Μισίρκοφ ισχυρίστηκε ότι η εξέλιξη από μια διάλεκτο σε μια λογοτεχνική γλώσσα ήταν θέμα πρακτικού συλλογισμού και λήψης αποφάσεων και όχι αισθητικών στόχων.
Τέλος, υποστήριξε επίσης την ανανέωση της Αρχιεπισκοπής της Οχρίδας ως αυτόχθονης Εκκλησίας. Η ιδέα ακούγεται σαν να είναι βγαλμένη από ένα εγχειρίδιο οικοδόμησης έθνους. Ο Μισίρκοφ συμβουλεύει να μην υπάρχουν τρία Ορθόδοξα θρησκευτικά-εκπαιδευτικά συστήματα για σχεδόν ένα και ίδιο λαό—μια κατάσταση που θα παρήγαγε διαφορετικές θρησκευτικές, γλωσσικές και κατά συνέπεια εθνικές πεποιθήσεις (ελληνικές, βουλγαρικές και σερβικές)."
Μετάφραση κειμένου από την αγγλική.
https://books.openedition.org/ceup/1128
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου